The outback

Man, man, man, wat was het heet!

Payla (wat hallo betekent inde taal van de aboriginals),

Vrijdag 2 november verlieten wij Sydney om met een binnenlandse vlucht naar Ayers Rock te vliegen. Wederom een prima vlucht. Toen we geland waren gingen we weer 1,5 uur terug in tijd. Als je hier bij familie op bezoek gaat kom je meteen in een andere tijdzone terecht. Hoezo zomertijd afschaffen? Op de luchthaven werden we opgehaald door onze stoere gids Dave. De rest van de groep was die ochtend vroeg al met elkaar vanuit Alice Springs vertrokken, wij voegden ons later bij de groep…scheelde toch een busrit van ongeveer 4,5 uur dus wij vonden het niet erg. De groep bestond uit 21 personen met verschillende nationaliteiten: Amerikanen, Denen, Duitsers, Zwitsers en Fransen.

Meteen daarna vertrokken we voor de 1e activiteit: Uluru! We begonnen de rondleiding onder begeleiding van een Australische gids en een mevrouw van de aboriginals: Verna. Zij vertelde eerst in haar taal wat daarna door de andere tolk in het Engels werd vertaald. Na van deze 2 dames afscheid genomen te hebben reed Dave ons rond Uluru, af en toe stapten we uit zodat Dave e.e.a. kon vertellen. O ja, en dit alles dus in de brandende zon met  en graadje of 38..man, man, man, wat was het heet.

We sloten Uluru af met een hopelijk onvergetelijke zonsondergang onder het genot van een glas champagne. Nou moeten jullie weten dat sunset en sunrise voor ons zoiets is als wat de Hollanders hadden met penaltys nemen…het wil gewoon niet. Inmiddels zijn de Hollanders er wel overheen, maar wij hebben nog lichtelijk een trauma. Elke sunset of sunrise wordt verstoord door één of meerdere wolken. Maar vol goede moed gingen we erheen. Het moest een keer lukken….helaas net niet helemaal. Op zich was de zonsondergang goed te zien maar door de aanwezige wolken werd Uluru niet zo rood als we hadden gehoopt. Maar het was een prachtige middag.

's Nachts in een bloedheet tentje geslapen om de volgende ochtend om 4.05 uur gewekt te worden door Dave om naar  een spectaculaire zonsopgang te gaan…
De zonsopgang gingen we bekijken in de buurt van Uluru. Ook nu hadden we gehoopt op een rode berg maar wederom speelden wat wolkjes ons wat parten. Maar desondanks was het mooi. Daarna gingen we door naar Kata Tjuta oftewel de Olgas. Hier stond weer een wandeling op het programma. Inge heeft de tocht helaas niet afgemaakt in verband met haar knie die wat op begon te spelen dus ze durfde het niet verder aan.

‘s Nachts heeft Mieke weer in een bloedheet tentje geslapen maar Inge en  Tina besloten in een Swag ( dit is een  water- en winddichte slaapzak met  en matrasje er in) buiten te gaan slapen. Volgens Dave een geweldige ervaring. Helaas begon het licht te regenen  en was er veel wind waardoor ze toch besloten om in de keuken te gaan slapen.

De volgende ochtend werden we om 4.25 uur gewekt… we mochten beide dagen geen wekker zetten omdat Dave ons op de speciale manier wilde wakker maken. Dat deed hij dus door het liedje Follow the sun af te spelen, terwijl hij langs de tenten liep. We hebben dus meteen een leuke herinnering aan dit liedje. Bij deze de link van het liedje:  https://m.youtube.com/watch?v=0E1bNmyPWww.

Deze ochtend hebben we echt een prachtige wandeling van 3 uur door Kings Canyon gemaakt. Gelukkig gingen we heel vroeg want het zou ’s middags 40 graden worden, maar man, man, man, wat was het heet. Maar wat was het het waard! Mooie uitzichten, prachtige bergwanden, mooie kloven. Echt geweldig. Daarna nog even gezwommen in een zwembad en toen de lange busreis van 4,5 uur naar Alice Spring.
Daar hadden we overnachting en de volgende dag met een binnenlandse vlucht terug Sydney. Hier hebben we meteen de auto opgehaald en naar Jervis Bay gereden. Hier zitten we nu maar vertellen we de volgende keer over.

Het waren 3 geweldige dagen, mooie dingen gezien, ook heel bijzonder om Uluru gezien te hebben, maar man, man, man, wat was het heet 😉.

Wie hebben ook weer wat foto's geplaatst. Veel plezier met lezen en kijken.

We willen jullie ook bedanken voor de berichtjes die jullie op de site achterlaten. We reageren niet persoonlijk maar we lezen ze wel.

Tot gauw weer,

Inge, Tina en Mieke